عکس‌های مأموریت «اس‌تی‌اس-۴۱بی»، اولین پیاده‌روی فضایی را بدون اتصال فضانورد به وسیله نقلیه نشان دادند اما روند ثبت کردن این عکس‌ها نیز به اندازه پیاده‌روی فضایی جذاب بود.
به گزارش ایسنا، هنگامی که «بروس مک‌کندلس دوم»(Bruce McCandless II) فضانورد آمریکایی برای اولین بار در روز هفتم فوریه ۱۹۸۴، «واحد مانور سرنشین‌دار»(MMU) را از محفظه بار شاتل فضایی «چلنجر»(Challenger) بیرون آورد، بسیاری از افراد حاضر در ناسا به خاطر استفاده از یک کوله‌پشتی دارای قابلیت خودکششی و بدون اتصال در فضا ترسیدند.
به نقل از ناسا، فضانوردان حاضر در پیاده‌روی‌های فضایی پیشین، با ریسمان‌هایی به وسیله نقلیه متصل می‌شدند. این کوله‌پشتی به خدمه امکان می‌داد تا بیرون از محفظه بار حرکت کنند و فعالیت‌هایی را به دور از ایمنی فضاپیما انجام دهند. مک‌کندلس به یاد آورد که باید تلاش کند تا نگرانی همسرش و کنترل‌کننده‌های پرواز در مرکز کنترل ماموریت را کاهش دهد. او حرفی زد که شبیه به بیانیه «نیل آرمسترانگ»(Neil Armstrong) هنگام گذاشتن اولین گام روی ماه در سال ۱۹۶۹ بود. مک‌کندلس گفت: شاید این یک گام کوچک برای نیل بوده باشد اما برای من یک جهش بزرگ است.
همانطور که در عکس‌های این مأموریت خیره‌کننده نشان داده شد، واحد مانور سرنشین‌دار، نقطه برجسته مأموریت «اس‌تی‌اس-۴۱بی»(STS-41B) بود که فناوری فضایی را نه یک بار، نه دو بار، بلکه سه بار نشان می‌داد.
«رابرت لی هوت گیبسون»(Robert Lee Hoot Gibson) خلبان پرواز، عکسی را از کابین خدمه گرفت که در ۲۰ فوریه ۱۹۸۴ منتشر شد. گیبسون به یاد داشت که وقتی مک‌کندلس راهی فضا شد، در میان خدمه، او تنها کسی بود که مطمئنا کاری برای انجام دادن نداشت. بنابراین یک دوربین «هاسلبلاد»(Hasselblad) را برداشت و مستندسازی وقایع را آغاز کرد. وقتی برای اولین بار از دوربین نگاه کرد، دیدن مک‌کندلس بدون ریسمان و به صورت شناور بر فراز زمین، یک منظره باورنکردنی بود. گیبسون می‌خواست آنچه را که می‌بیند، به تصویر بکشد و به یاد آورد که چقدر دقیق بود. او برای هر عکس، سه نورسنج را می‌خواند و فوکوس را چهار بار بررسی می‌کرد. او متوجه شد که یک افق دور از مسیر اشتباه به نظر می‌رسد و برای چشم خوشایند نیست. این یک مشکل جزئی را ایجاد کرد زیرا چلنجر در شیب ۲۸.۵ درجه بود. بنابراین گیبسون، دوربین را کج کرد تا سطح افق را در تصاویر نشان دهد. نتیجه این کار، یکی از نمادین‌ترین و خواستنی‌ترین تصاویر ناسا بود. مک‌کندلس گفت: این عکس زیباست زیرا خورشید مستقیما به من می‌تابد.
«بروس مک‌کندلس سوم»(Bruce McCandless III) پسر مک‌کندلس گفت که پدرش درخشان به نظر می‌رسد. از آنجا که خورشید به چشمان مک‌کندلس می‌تابید، او گیره کلاه ایمنی را بست و همین موضوع، تشخیص دادن این موضوع را که دقیقا چه کسی داخل لباس فضایی است، دشوار می‌کرد.
مک‌کندلس گفت: ناشناس بودن من به این معناست که مردم می‌توانند خودشان را در حال انجام دادن همین کار تصور کنند. شاید مهم‌تر از آن -همان طور که سناتور آمریکا «جان مک‌کین»(John McCain) بیان کرد- این باشد که این عکس، نسل‌های آمریکایی را الهام بخشید تا باور کنند هیچ محدودیتی برای توانایی انسان وجود ندارد.
عکس دوم که کمتر شناخته شده است، روز ۲۷ فوریه ۱۹۸۴ روی جلد مجله «Aviation Week & Space Technology» ظاهر شد. این عکس که باز هم توسط گیبسون گرفته شد، مک‌کندلس را روی دستگاه نگه‌دارنده در انتهای بازوی مکانیکی «Remote Manipulator System» یا «RMS» نشان می‌داد. این سیستم، پلتفرمی بود که به فضانوردان کمک می‌کرد تا طی پیاده‌روی فضایی بتوانند بیرون از وسیله نقلیه کار کنند اما برای تعمیر ماهواره یا سایر فعالیت‌ها، به انتهای RMS متصل بمانند. اس‌تی‌اس-۴۱بی، اولین آزمایش را روی این دستگاه جدید نشان داد. گیبسون توضیح داد که چگونه تصمیم گرفت عکس مک‌کندلس را روی این سیستم ثبت کند. وی افزود: کاری که من انجام دادم، این بود که دوربین را جابه‌جا کردم تا مک‌کندلس درست در مرکز عکس نباشد. او را روی یک لبه عکس و سکان مدارگرد را روی لبه دیگر قرار دادم. این کار، یک عکس واقعا جالب را ساخت.
عکس سوم از این مأموریت، در ۱۲ مارس ۱۹۸۴ روی جلد مجله ظاهر شد. این عکس که با دوربین ثابت روی کلاه مک‌کندلس گرفته شد، چلنجر را به طور کامل ثبت کرد و محفظه بار آن، «ماهواره شاتل پالت»(Shuttle Pallet Satellite) و همچنین، «رابرت لی استوارت»(Robert Lee Stewart) فضانورد آمریکایی را نشان داد که درست زیر RMS ایستاده است.
این عکس‌های ماموریت اس‌تی‌اس-۴۱بی از دهمین پرواز شاتل فضایی نشان می‌دهند که ماموریت‌های شاتل چقدر جذاب و هیجان‌انگیز بوده‌اند. عکس‌های این ماموریت ثابت می‌کنند که پرواز فضایی انسان همیشه جذاب، نفس‌گیر و الهام‌بخش بوده است.
انتهای پیام
