مروری کوتاه بر آثار مرحوم «محمدعلی بهمنی»
«محمدعلی بهمنی» غزل‌سرا و ترانه‌سرا بعد از تحمل دوره بیماری شب گذشته (جمعه، ۹ شهریور) درگذشت و قرار است در بندر عباس تشییع شود.
وی روز ۲۷ فروردین ۱۳۲۱ در دزفول به‌دنیا آمد. او در چاپخانه با «فریدون مشیری» شاعر معاصر که آن روز‌ها مسئول صفحه شعر و ادب هفت‌تار چنگ مجله «روشنفکر» بود، آشنا شد و نخستین شعرش در سال ۱۳۳۰ زمانی که تنها ۹ سال داشت، در مجله «روشنفکر» چاپ شد.
بهمنی از سال ۱۳۴۵ همکاری خود را با رادیو آغاز کرد و برنامه صفحه شعر را با همکاری شبکه استانی خلیج فارس ارائه داده است. بهمنی در سال ۱۳۷۴ همکاری خود را با هفته‌نامه «ندای هرمزگان» آغاز کرد و صفحه‌ای تحت عنوان «تنفس در هوای شعر» را هر هفته در پیشگاه مشتاقان خود قرار داد و از سال ۱۳۵۳ ساکن بندر عباس شد.
وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی به تهران آمد و دوباره در سال ۱۳۶۳ به بندر عباس عزیمت کرد و در آنجا ساکن شد و مسئول چاپخانه دنیای چاپ بندرعباس و مدیر انتشارات چی‌چی‌کا (در گویش بندرعباسی به معنی قصه) در بندرعباس بود.
مجموعه اشعار
از جمله مجموعه اشعار او عبارتند از: «باغ لال» که در سال ۱۳۵۰ آن را سرود، «در بی‌وزنی» که سال ۱۳۵۱ آن را سرود، «عامیانه‌ها» که سال ۱۳۵۵ آن را سرود، «گیسو، کلاه، کفتر» که سال ۱۳۵۶ آن را سرود، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود» که سال ۱۳۶۹ آن را سرود، «دهاتی» که سال ۱۳۷۷ آن را سرود، «غزل» که سال ۱۳۷۷ آن را سرود، «شاعر شنیدنی است» که سال ۱۳۷۷ آن را سرود، «چتر برای چه، خیال که خیس نمی‌شود»، «عشق است» که سال ۱۳۷۸ آن را سرود، «نیستان» که سال ۱۳۷۹ آن را سرود، «کاسه آب دیوژن، امانم بده» که سال ۱۳۸۰ آن را سرود، «این خانه، واژه‌های نسوزی دارد» که سال ۱۳۸۲ آن را سرود، «من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم» که سال ۱۳۸۸ آن را سرود، «غزل زندگی کنیم (گزیده غزل)» که سال ۱۳۹۲ آن را سرود.
ترانه‌ها
استاد بهمنی، ترانه‌های بسیاری از خوانندگان از جمله مرحوم ناصر عبداللهی(بارانی، طعنه ناشنیده، تو‌ای عشق، تلخ و شیرین، شیوه ما، ماه من، هوای حواو)، امیر کریمی، همایون شجریان (چه آتش‌ها)، علیرضا قربانی (نقش فرش دل و پرده‌نشین) و … را سروده بود.
