زخم‌های به‌ارث‌رسیده: وقتی گذشته، آینده را شکل می‌دهد

چگونه تروماهای پنهان، آینده‌ی ما را شکل می‌دهند؟

بدن ما، حتی بدون آنکه بدانیم، خاطرات تلخ گذشته را با خود حمل می‌کند. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که تروماهای عمیق نه‌تنها روان، بلکه DNA ما را تغییر می‌دهند و این تغییرات می‌توانند به نسل‌های بعد منتقل شوند. این یعنی ترس‌ها، اضطراب‌ها و دردهایی که گاهی بی‌دلیل در ما شکل می‌گیرند، شاید میراثی از گذشته‌ی خانواده‌مان باشند.

وقتی درد به ارث می‌رسد

تحقیقات نشان می‌دهند که تروما می‌تواند از طریق تحولات اپی‌ژنتیکی به فرزندان منتقل شود. یعنی تجربه‌ی شدید استرس یا ترس، باعث تغییراتی در ژن‌ها می‌شود که نسل‌های بعدی را هم تحت تأثیر قرار می‌دهد. برای مثال، کودکانی که مادرانشان در دوران بارداری در معرض تروماهای بزرگ قرار گرفته‌اند، بیشتر در معرض اضطراب و استرس پس از سانحه (PTSD) هستند، حتی اگر خودشان آن رویداد را تجربه نکرده باشند.

زخم‌های تاریخی که هنوز تازه‌اند

نوادگان بازماندگان هولوکاست نشانه‌های اضطراب و حساسیت بالا نسبت به خطر را نشان می‌دهند.
در ارمنستان، فرزندان بازماندگان نسل‌کشی هنوز اثرات روانی آن را احساس می‌کنند.
در میان بومیان آمریکا، سیاست‌های سرکوب‌گرانه‌ی گذشته باعث افزایش افسردگی و اضطراب در نسل‌های بعد شده است.
نوادگان بردگان آفریقایی همچنان نرخ بالاتری از استرس و اضطراب را تجربه می‌کنند.

آیا می‌توان این چرخه را متوقف کرد؟

اگرچه این میراث دردناک به نظر می‌رسد، اما دانشمندان راه‌هایی برای درمان و کاهش اثرات این تروماها یافته‌اند. درمان‌های روان‌شناختی و روش‌های نوین پزشکی می‌توانند به کاهش این تأثیرات کمک کنند و چرخه‌ی انتقال تروما را متوقف کنند. با درک بهتر گذشته‌ی خود، می‌توانیم تأثیرات آن را بشناسیم، بپذیریم و راهی برای عبور از آن بیابیم.

شاید بعضی دردها به ارث برسند، اما می‌توانیم انتخاب کنیم که آن‌ها را به نسل بعد منتقل نکنیم.

پریسا فرخیان